“Het leuke is dat de Nacht Club Academie wel tijd kostte, maar uiteindelijk meer ruimte heeft teruggegeven.”

Wijkmanager Marieke Smit van Charlois en haar collega Roland van Eijk stapten in de Nacht Club Academie. Lees in dit interview met Marieke wat de deelname aan de Nacht Club Academie haar en Charlois bracht.

Waarom deed jij mee aan de Nacht Club Academie, hoe stapte je er in?
“We wilden Charlois beter leren kennen en nieuwe relaties leggen tussen bewoners en professionals. En we begonnen heel vrij. Door met mensen in de wijk Charlois op onze rug te gaan liggen en over onze dromen te praten ontstond er rust en ruimte om te luisteren. Ik herinner me een stel, zij vertelde dat ze vaak ’s nachts wakker ligt en over dingen piekert. Haar partner had geen idee. En een man die vertelde hoe hij als het heet is in het park slaapt, en dan wordt weggestuurd. En dat hij vroeger gevaarlijk was maar nu de rust zoekt.”

Heb je als wijkmanager wel tijd voor een ontwerptraject?
“We waren nog niet zo lang begonnen toen onze deelname aan de Nacht Club Academie onder druk kwam te staan. We hadden zoveel dingen op ons bord. Met hulp van onze ontwerper Myrthe Krepel zijn we gaan spijbelen. We zijn bij onszelf te rade gegaan waarvan wij willen spijbelen, en waarom. Het deed ons nadenken over wat er echt toe doet, en wat niet. Door af en toe te spijbelen ontstaat er ruimte. Toen hebben we ook bewoners gevraagd waarvan ze wilden spijbelen. Dat werden hele mooie gesprekken, mensen blijken van vanalles te willen spijbelen. Zoals van begrijpend lezen, van de belastingaangifte en van de dagelijkse sleur. Met al die spijbelaars hebben we toen een spijbelrave gemaakt, en daar zijn we met bewoners op gaan dansen. Dat gaf zoveel plezier en inzicht in wat ertoe doet voor bewoners. Het was het begin van een onderzoek naar andere vormen.”

En waarvan wilden jullie zelf spijbelen?
“Ik was onder andere heel druk met het Wijkakkoord. In het wijkakkoord staan de afspraken tussen de wijkraad en de bewoners. Het is best een dik pak papier. Op zich goed dat het er is, maar door de vorm dreigt het een heel formeel stuk te worden, dat ver afstaat van de beleving van bewoners en ergens in een kast belandt. Door die eerste oefeningen beseften we dat we de vorm zelf konden bepalen. Een van de ideeën van de wijkraad was dat het wijkakkoord niet in een la mocht passen. Uiteindelijk is eind mei het wijkakkoord aangeboden in de vorm van een stuk straatmeubilair vol met stickers. Bewoners ontwierpen die stickers zelf, met teksten als “houd het hier een beetje lelijk!” en “Een speeltuin voor alle leeftijden 0-99 jaar”. Dat was een mooi succes: als je iets in een sticker moet zeggen wordt het lekker kort en begrijpelijk. Ik heb alsnog samen met de wijkraad gewerkt aan het formele wijkakkoord. Dus dat ligt er ook. Maar doordat we er een leuk, creatief proces naast hebben gedaan werd het formele proces simpeler en minder zwaar. Ook omdat ik intern wat vaker spijbelde van de officiële bijeenkomsten en invulformats.”

“Het is heel belangrijk om te beseffen dat je zelf de vorm kunt bepalen. We werken in een dominant systeem, en het is heel goed om daar zo nu en dan van los te komen.”

En hoe kijk je terug op het traject, en de meerwaarde voor Rotterdam en de wijk Charlois?
“We hebben echt laten zien dat het anders kan, maar dat moeten we er wel inhouden. Door ons project is gebleken, Wijk aan Zet is een mooie kans om de relatie met bewoners te versterken. Maar dat gaat niet vanzelf. Het is heel belangrijk om te beseffen dat je zelf de vorm kunt bepalen. We werken in een dominant systeem, en het is heel goed om daar zo nu en dan van los te komen. Het systeem is op vele onderdelen ondersteunend aan wat we doen. Maar de bewoners en de wijkraadsleden snappen vaak niet zo goed waarom zaken zo ingewikkeld moeten zijn.”

En, was het jouw tijdsinvestering waard?
“Het leuke is dat de Nacht Club Academie wel tijd kostte, maar uiteindelijk meer ruimte heeft teruggegeven.”

Ervaringen van andere deelnemers