Thuis Gezocht

In Roosendaal maakte het Nacht Club team twee keer een hele nacht mee, buiten op straat in het centrum en bij het station. Ze kwamen erachter hoe groot de verschillen zijn tussen de werelden van dag en nacht. Dat weten we, we kennen zelfs de uitspraak ‘een verschil van dag en nacht’. Maar we beseffen het niet. Lees hier hoe een verthuisteam transformeerde naar een Schemerclub.

‘Heb je die mensen in de roze pakken al gezien?!” Roept een jongen terwijl hij wild aan komt rijden op een scooter in het Emile van Loonpark. Het is maandagavond, hij heeft hen zien sjouwen met huisraad, een kistje, een paar stoelen, kaarsen. Ze hebben een kleed uitgerold in het park. In de spontane huiskamer neemt de jongen plaats, zijn vrienden staan eromheen met scooters die veel lawaai maken. Ze zijn druk in gesprek, over thuisgevoel of het gebrek daaraan. Na een uur breekt de club op en verhuist verder, naar het pleintje voor het casino. Een man gaat op de stoel zitten met z’n blik bier. Hij vertelt over ‘het leven’ en dat hij geen huis heeft maar wel de enige officieel geregistreerde dakloze van Roosendaal is. Hij pakt zijn trompet en begint te spelen.

Op maandag 11 juli 20.00 uur begon de 24-uurs estafette van De Nacht Club Verthuisploeg. Een nacht en dag lang liep een wisselende samenstelling van ambtenaren, wijkprofessionals, ontwerpers en spontane bewoners met een mobiele huisraad door de wijk “het Centrum” van Roosendaal. Ze ontmoeten chillende jongeren, daklozen, autocrossers, horeca-eigenaren, arbeidsmigranten, pensionado’s, winkelaars, afvalprikkers, spelende kinderen, cipiers en agenten.

Thuis.

Dat is “niet de hele tijd in de gaten gehouden worden” blijkt uit gesprek met de jongeren in het park. Dat is op maandag je hart kunnen luchten bij je collega’s over een bewogen werkweekend. Dat is iets terug kunnen doen voor de samenleving waar je in woont, volgens een spontaan meelopende jongere. Dat is “Not much, just my girlfriend” volgens een arbeidsmigrant uit Polen. Drie mannen zitten op een verlaten plein, ze missen Marokko, maar zolang het plein schoon is en ze hier na een lange dag of lang leven werken even kunnen uitrusten, voelen ze de vrijheid. Net als de kinderen die het plein omschrijven als “onze hele grote voortuin”.

En een gebrek aan thuis?

Vandaag ontslagen worden in Limburg om op dezelfde dag een baan en onderkomen in Roosendaal te vinden. “But the house is shit”. Steeds vaker onverwachte gasten aantreffen in lege treinen. Een beveiliger die met tranen in de ogen vertelt over hoe hij in zijn werk steeds meer het gevoel heeft heel alert te moeten zijn wat hem ervan weerhoud mensen aan te kijken zonder vooroordelen. 

De estafette maakt veel los. Enthousiasme over de bijzondere verhalen, de nieuwsgierigheid onder bewoners, de totaal andere dynamiek dan bij eerder georganiseerde gesprekken door de gemeente. Het gevoel van machteloosheid is wat blijft hangen bij zowel het verthuitsteam als mensen die de verhalen aanhoren. Het is een belangrijk onderwerp, en een aanknopingspunt voor de volgende Nacht Club.

De Verthuisploeg is de eerste interventie van team Roosendaal die deelnemen aan De Nacht Club Academie met ontwerper Lotte de Haan. Met de nacht als inspiratie werken professionals aan openhartige ontmoeting in hun wijk. Eind augustus volgden de eerste interventies van teams Rotterdam Charlois, Hoogvliet en Eindhoven. 

Teamleden: Gemeente Roosendaal onderzoeker/kennismakelaar Marij Quirijnen, verbinder/adviseur Marcel Schoones, beleidsadviseur Sabina de Bruijn, onderzoeker Pascal Collard adviseur woningcorporatie Alwel Monique Bruijns. Clubleden van het eerste uur: Rob Lips, Benjamin Scheltema, Najib Bensiali, Marco van Belle, Olivia Kop, Niek, Yvonne Berends, Rozemarie van Loon – Linders.

Benieuwd hoe teamleden ervaren om met De Nacht Club
te werken en het zich eigen maken? Luister hier de podcast van
Roosendaal Spreekt Roosendaal Doet.

Schemerlijn, doorverbinding tussen dag en nacht

De wereld van dag en nacht liggen mijlenver uit elkaar. Het team besluit om voor hun nieuwe Nacht Club